… İndi də gəlirəm sonuc cizgi üzərinə.1974-cü ilin sentyabrı.II kursdayıq. Hamımızı rektor çağırır, deyirlər ki, orkestrləşdirmə fənnindən ona düşmüşük. Sevinirik. Yenə də həmin kabinet. Böyük yazı masası arxasında həmin dolu bədənli, gözlüklü və ilk dəfə gördüyümdən çox-çox yorğun rektor. Ancaq rəngi dəyişib, qaralıb sanki. O, siqareti ağır-ağır çəkərək (çox təəccüblü idi, çünki, bildiyimizə görə, çəkmirdi!) bizə deyir:

- Uşaqlar, mən artıq üç ildi ki, dinclik nə olduğunu bilmirəm. Üç illik mə'zuniyyətim qalıb. Xahiş edirəm, mən olmayanda assistentim Afaq xanımın (hazırda BMA-nın dekanı, professor A.Cəfərova) dərslərini buraxmayın, bu sizə çox lazım olacaq sonralar. Bacardıqca çalışın, müəllimlərin sözünə baxın. Mən gedirəm və, Allah qoysa, görüşəcəyik…

Soltan Hacıbəyov "mən gedirəm" sözlərini elə dedi ki, hamımız onun getməyini vəzifə ilə deyil, nə isə bir sirrlə bağlılığını duyduq. Lakin uşaqlıq və ateist yaşam ucbatından deyilənlərin dərin yozumuna varmadıq. Daha bir neçə saat sonra mən onun pillələri ağır-ağır endiyini gördüm. Şoferi qoluna girmişdi, kömək edirdi. Onlar konservatoriyadan çıxıb maşına oturdular və yola düşdülər.

55 yaşlı Soltan Hacıbəyov o gedən getdi və əbədiyyətə qovuşdu. Onun getməyi ilə çox şey dəyişdi, ancaq yaxşılığa deyil, pisliyə doğru. Ayın son cümə konsertləri hansısa sirli və bədxah əlin işarəsi ilə o saat dayandırıldı, bəstəkarlarımızın çətinlikləri də o gündən başladı. Yaxşı yadımdadır ki, mən və yoldaşlarım 1978-ci ildə konservatoriyanı bitirərkən ixtisasdan dövlət imtahanına buraxılan əsərlər son dəfə (!) simfonik orkestrlə ifa olundu. Bundan sonra bəstəkarlıqdan dövlət imtahanları filarmoniya zalında, açıq konsert yolu ilə deyil, konservatoriyanın kafedra otağında keçirilirdi.

O zamandan 25 il keçib, amma nə olursa-olsun, Soltan Hacıbəyovun sözlərinin doğruluğuna inamım indi də azalmayıb: "Azərbaycana bəstəkarlar həmişə gərəkli olacaq!"