Səliqəli və qəşəng xətlə yazılmış, lakin zaman keçdikjə rəngi saralmış bu məktubları əlimə alanda ürəyimdə çox qəribə duyğular baş qaldırır. Söhbət Müslüm Maqomayevin öz ailə üzvlərinə ünvanladığı məktublarından gedir. Bu məktubları o, həyatının son illərində kəskin surətdə pisləşmiş səhhətini bərpa etmək üçün üz tutduğu sanatoriyalardan göndərirdi.

Həmin məktubların bir qismini curnalımızın bu sayında dərj edirik. Məktubların sətirləri arasında Müslüm Maqomayevin - qayğıkeş ailə başçısı, hövsələli pasiyent, son dərəjə nikbin və ən başlıjası, əsl ziyalı bir insanın janlı obrazı görünür. İndi ürək ağrısı ilə düşünürük ki, onun sağalmaq ümidi doğrulmadı, yaradıjılıq planları yarımçıq qaldı və az sonra onun əzizləri - Badüş ( həyat yoldaşı Bağdagüljamal xanım) sevimli ömür-gün yoldaşını, Jamulya və Mamus isə (oğlanları Jəmaləddin və Məhəmməd) qayğıkeş və mehriban atalarını həmişəlik itirdilər.

Amma gəlin bu gün həmin məktubları təkrar-təkrar oxuduqja kədərlənməyək. Sadəjə olaraq, bu iste’dadlı bəstəkarın, bu nəjib insanın işıqlı xatirəsini bir daha ehtiramla yad edək və sevinək ki, XX əsr Azərbayjan musiqi mədəniyyətinin tarixində Müslüm Maqomayevin parlaq adı da var.