-"Naçalnik, nə istəyirsən?"

Naçalnik: - "Heç onunla bir sözüm var idi."

Əhməd əmi təmkinlə dedi:

-Sözünü o vaxta qədər saxla ki, mən onu Bakıya göndərim, sonra gedib orada tapa bilsən sözünü deyərsən."

Naçalnik Ağakərim: - "Baş üstə Əhməd əmi" - deyib gedib öz yerində əyləşdi.

Mən bu xatirələri dinlədikcə Habil müəllimə qibtə edir və eyni zamanda onu xoşbəxt sənətkar sayıram. O, sənətdə öz sözünü demiş, izini qoyub getmiş bir sənətkarın yetirməsidir. Söylədiyi xatirələrə görə Habil Əliyevə dərin minnətdarlığımı bildirirəm.

Xoşbəxt o insandır ki, ölümündən sonra onu həmişə xoş xatirələrlə xatırlasınlar. Onun səhnəmizə, mədəniyyət tariximizə fədakar, minnətsiz xidmətləri nəsildən-nəslə ötürüləcəkdir.