ox adam bu diskin Azərbaycanın müstəqilliyinin daha bir göstəricisi olduğunu bilməyəcək. Amma Niyazi özü indi bir anlıq əbədi uyqusundan oyanıb Yalçın Adıgözəlovun onun xatirəsinə həsr etdiyi kompakt diski görsəydi, məhz həmin diskin hamıya görünməyən bir əlamətinə hər şeydən əvvəl sevinərdi.

Qəribədir ki, Yalçın da mənə o diskdən ilk dəfə söz açanda bütün başqa məziyyətləri bir qırağa qoyaraq həmin diskin Azərbaycan Tarixindəki Hirinciliyini təmin edən xırda bir əlamətdən iftixarla danışdı.

Və Yalçın Adıgözəlovun bu qürurlanmasında Niyazini gördüm.

Baxdım ki, Yalçın əsl mənada musiqimizdə Niyazinin davamıdır.

Yalnız istedadlı sənətilə deyil, həm də bir sıra insani keyfiyyətləriylə, xüsusiyyətləriylə.

Hər ikisinin yaxından tanımasaydım, əsillərinə-köklərinə dərindən bələd olmasaydım, deyərdim ki, qohumdurlar.

Deyərdim ki, Yalçını maestro Niyaziyə bu qədər oxşadan qandır, gendir.

Amma qohumluq məgər yalnız qana görə olurmu?

İstedadların, Allahın öz nurundan pay verdiyi adamların qohumluğu ən əvvəl məhz içərilərindəki İşığa görədir.

Artıq neçənci dəfədir ki, Rusiyanın P. İ. Çaykovski adına Böyük Dövlət Simfonik orkestrinin ifasında Yalçın Adıgözəlovun dirijorluğu ilə buraxılmış, Niyazinin xatirəsinə həsr edilmiş kompakt diskdəki musiqiləri dinləyirəm.

Hər dinləyişdə bir ayrı zövq alıram.